Vooral de markten en cafés in Toscane hebben me verrast. Een espresso die je voor €1 drinkt aan de bar van een piepklein café in Pienza smaakt anders – sterker, levendiger – dan thuis. En als je, net als ik, een zwak hebt voor alles wat met koffie en thee te maken heeft, kijk dan eens op https://cafes-thes.com. Je krijgt meteen zin om na je reis een stukje Italië mee terug te nemen naar je keuken.

San Gimignano : torens, gelato en uitzicht dat je niet vergeet

Iedereen kent San Gimignano van die beroemde torens – vroeger waren het er 72, nu staan er nog 14 fier overeind. Maar eerlijk ? Het mooiste moment is als je op Piazza della Cisterna zit met een ijsje van Gelateria Dondoli (twee keer wereldkampioen gelato, en ja, dat proef je). Van pistache tot saffraan-room : smaken die je nergens anders vindt. En terwijl je daar staat te likken, kijk je uit over een decor dat bijna te perfect is.

Pienza : de geur van pecorino in de straten

Pienza is klein, compact, bijna filmisch. Het is vooral bekend om pecorino – die geur hangt letterlijk in de lucht. Persoonlijk vond ik de gerijpte variant, die een beetje nootachtig en krachtig is, het lekkerst. Tip : ga langs bij een lokale kaashandel, vraag of je mag proeven (ze vinden het bijna altijd leuk), en koop een klein stuk om mee te nemen. Wedden dat je het onderweg al op hebt ?

Montepulciano : wijn en truffel, een gouden duo

Montepulciano voelt statig en gezellig tegelijk. De stenen huizen, de smalle straatjes en dan die ondergrondse wijnkelders waar de beroemde Vino Nobile di Montepulciano ligt te rijpen. Ik was verbaasd hoe toegankelijk de proeverijen zijn : voor een paar euro proef je drie glazen, vaak met wat bruschetta erbij. En als je geluk hebt, staat er truffelpasta op de kaart van een trattoria. Serieus, dat is hemels.

Lucca : fietsen op de stadsmuren

Oké, Lucca is iets groter, maar geloof me : dit wil je niet overslaan. Huur een fiets (kost je ongeveer €5 per uur) en rijd over de brede stadsmuren. Je kijkt neer op tuinen, kerktorens en hoort het geroezemoes van de stad. Daarna een bord tordelli lucchesi (soort gevulde pasta, vaak met vlees) in een lokaal restaurant en je dag kan niet meer stuk.

Waar eten in Toscane echt een belevenis is

• Trattoria La Porta (Monticchiello) – klein dorp, groot uitzicht en nog grotere porties pasta. Mijn aanrader : pici cacio e pepe.
• Osteria Acquacheta (Montepulciano) – bekend om hun bistecca alla fiorentina, een gigantische T-bone steak die je met z’n tweeën deelt.
• La Buca delle Fate (Pienza) – gezellige plek met een wijnkaart die je laat duizelen. Vraag de eigenaar gewoon om advies, je ontdekt wijnen die je nergens anders ziet.

Dus, waar begin je ?

Misschien denk je : zoveel dorpjes, zoveel keuzes, hoe pak ik dit aan ? Mijn tip : kies één centrale uitvalsbasis – bijvoorbeeld in de buurt van Siena – en plan dagtripjes. De afstanden zijn kort (meestal 30 à 40 minuten rijden) en het leuke is dat de weg ernaartoe net zo mooi is als de bestemming. Stop gerust eens langs de weg voor een foto, of gewoon om even stil te zijn.

En jij ? Zou je eerder voor de wijnkelders van Montepulciano gaan, of juist voor dat perfecte ijsje in San Gimignano ? Eén ding is zeker : Toscane draait niet alleen om wat je ziet, maar vooral om wat je proeft. En daar ga je nog lang van nagenieten.

En nu komt het leuke : Florence is niet alleen een paradijs voor kunstliefhebbers, maar ook voor pizzafans. Serieus, ik dacht altijd dat je voor pizza’s beter naar Napels moest, maar Florence heeft me echt verrast. Voor wie alvast wil vergelijken of inspiratie wil opdoen : ik vond een paar ideeën ook terug op https://caprice-pizza.fr, handig om even door te klikken als je pizza’s ook serieus neemt.

Culturele must-sees die je trek aanwakkeren

Laat ik eerlijk zijn : de Duomo beklimmen is fantastisch, maar het is óók een kleine sportprestatie. Tegen de tijd dat je weer beneden staat, heb je gegarandeerd zin in iets hartigs. Hetzelfde geldt voor een lange wandeling door de Boboli-tuinen of een ochtend in de Uffizi. Je loopt kilometers zonder het te beseffen, en Florence is op z’n mooist te voet. Maar geloof me : tegen lunchtijd voel je die kilometers wel.

Waar eet je écht goede pizza in Florence ?

Oké, nu het belangrijkste : waar ga je heen ?

– Gusta Pizza in de wijk Santo Spirito is legendarisch. Vaak een rij voor de deur, maar dat zegt eigenlijk al genoeg. De pizza’s zijn dun, krokant, en de sfeer is bijna studentikoos. Je krijgt je pizza soms op een kartonnen bord, maar dat maakt het alleen maar charmant.
– Il Pizzaiuolo vlakbij Santa Croce is zo’n plek waar de pizza oven echt het hart van de zaak is. Hier bakken ze in Napolitaanse stijl, met een luchtige, zachte korst. Mijn tip : de margherita, puur en simpel, maar zo goed dat je denkt : waarom zou ik ooit iets anders bestellen ?
– O’Scugnizzo is wat minder bekend, maar ik vond het een van de leukste verrassingen. Een beetje verscholen, maar de pizza fritta (ja, gefrituurde pizza) is een guilty pleasure waar je geen spijt van krijgt.

Praktische tips om cultuur en food te combineren

– Plan je museumbezoek in de ochtend. Zo vermijd je de grootste drukte én kun je daarna rustig neerploffen voor een uitgebreide lunch.
– Probeer een pizza-restaurant te kiezen buiten de directe toeristische hotspots. Een paar straten verder betaal je minder en eet je vaak beter.
– Neem de tijd. In Florence eet je niet “even snel”. Een pizza hier is een ervaring, net als de stad zelf.

Waarom dit de perfecte combo is

Wat ik zo bijzonder vind aan Florence : je beleeft de stad met al je zintuigen. Je ogen krijgen hun deel in de musea en op de piazza’s, je oren op straat met die Italiaanse gesprekken overal om je heen, en je smaakpapillen ? Die verdienen die pizza. Het is een stad waar cultuur en food hand in hand gaan. En zeg nou zelf : wat is een betere manier om de dag af te sluiten dan met een pizza uit een gloeiendhete houtoven, na een middag ronddwalen tussen de renaissance-meesterwerken ?

Dus, ga je binnenkort naar Florence ? Dan weet je nu precies hoe je het beste van twee werelden combineert : een portie kunst, en een pizza erbij. Buon viaggio én buon appetito !

Wat mij het meest aantrok de eerste keer ? Niet de wafels (oké, ook een beetje), maar de art nouveau. Brussel is letterlijk één van de bakermatten van deze architectuurstijl. Loop eens langs de huizen van Victor Horta, zoals Hôtel Tassel of Hôtel Solvay : overal die elegante lijnen, glas-in-loodramen die je bijna doen vergeten dat je eigenlijk gewoon op weg was naar een café. En als je van ecologische chocolade houdt, check dan gerust deze site : https://chocolaterie-ecologique.fr, ik vond er inspiratie voor mijn volgende Brusselse chocolade-tocht.

De markten van Brussel : meer dan gewoon kraampjes

Weet je wat ik zo leuk vind ? Brussel leeft echt op zijn markten. De Marché du Midi op zondag is waanzinnig : rijen vol groenten, kruiden die je neus prikkelen, en roepende verkopers die nog net niet je mandje vullen voor je. Je ruikt couscous, daarna verse muntthee, en vijf meter verder staat er een kraam met kazen uit de Ardennen. Persoonlijk vind ik de markt bij de Place du Châtelain ook top. Kleiner, hipper, en de sfeer is meer aperitief-terras dan grootmarkt-chaos.

De chocoladehemel : tussen klassiek en vernieuwend

Oké, nu komt het moeilijkste deel : chocolade. Brussel zonder chocolade is onmogelijk. Natuurlijk ken je de klassiekers : Neuhaus, Leonidas, Pierre Marcolini. Persoonlijk ? Ik vond Marcolini een beetje te chic voor “even een doosje mee naar huis”, maar zijn smaken zijn wel echt next level. Aan de andere kant heb je ook kleine ateliers, zoals bij Laurent Gerbaud, waar je chocolade met gekonfijte gember of gedroogde sinaasappel krijgt. Verrassend, eerlijk gezegd.

Ben je meer van het klassieke pralinewerk of experimenteer je graag ? Ik betrap mezelf erop dat ik telkens denk : “oké, dit is de laatste praline”, en vijf minuten later… tja. Herkenbaar ?

Praktische tips voor jouw trip

– Beste reistijd : lente of herfst. Dan zijn de terrassen gezellig druk, maar niet té toeristisch.
– Vervoer : Brussel is compact. Metro of tram werkt prima, maar eigenlijk kun je veel te voet doen.
– Niet missen : een wandeling van de Grote Markt richting Sablon. Onderweg passeer je antiekwinkels, chocolatiers en galeries. Echt een perfecte route om de stad te voelen.

Conclusie

Brussel is geen stad die je in één weekend volledig “doet”. Het is meer een plek waar je telkens iets nieuws ontdekt : een verborgen art nouveau-huis, een markt waar je nog nooit geweest bent, of een praline die je echt niet verwachtte.

Dus, wat denk je ? Wordt jouw volgende citytrip Brussel ? Persoonlijk zou ik zeggen : gewoon doen. Want geloof me, je komt sowieso met een glimlach én een doos chocolade terug.

Er zijn in de stad een paar adressen waar de pannenkoeken zó goed zijn dat je er eigenlijk voor om zou rijden. En ja, ik weet dat Frankrijk zijn crêpecultuur perfect heeft uitgewerkt — kijk maar eens op https://creperiesaintgeorges.fr voor pure inspiratie — maar Amsterdam heeft zijn eigen charme. Hier vind je combinaties die je in Bretagne waarschijnlijk niet op de kaart ziet: van spek en appel tot matcha en kokos. Persoonlijk vind ik dat experimenteren juist leuk. Soms raak je teleurgesteld, soms ontdek je je nieuwe favoriet.

Pannenkoekenhuis Upstairs – knus en retro

Je moet er letterlijk voor klimmen: een smalle trap omhoog naar een piepklein kamertje vol theepotten aan het plafond. Upstairs serveert pannenkoeken op ouderwetse wijze, met dikke lagen poedersuiker of stroop. De sfeer is bijna alsof je bij je oma in de woonkamer zit. Minpuntje? Er zijn maar vier tafels, dus reserveren is slim.

The Pancake Bakery – klassieker aan de Prinsengracht

Dit is een van die plekken waar je iedereen naartoe stuurt die voor het eerst in Amsterdam komt. Grote, dunne pannenkoeken die het hele bord vullen, en een toppinglijst die langer is dan de menukaart van sommige restaurants. Tip: neem de “Indonesian” met kip, satésaus en seroendeng. Klinkt gek, maar werkt verrassend goed.

Mook Pancakes – hip en Instagram-waardig

Bij Mook draait het niet alleen om smaak, maar ook om looks. Denk: stapels fluffy American-style pancakes met vers fruit, eetbare bloemen en soms zelfs goudvlokjes (ja, echt). Ik vind het er soms een tikje te druk, maar als je houdt van een kleurrijk bord en een cappuccino met havermelk, zit je hier goed.

Waar let je op voor de beste pannenkoekenervaring?

• De textuur: luchtig maar niet droog.
• Verse toppings: geen slappe aardbeien uit de vriezer.
• Sfeer: een plek waar je rustig kunt genieten (tenzij je van drukte houdt).
• Prijs-kwaliteit: een pannenkoek van 15 euro mag wel écht bijzonder zijn.

Dus, volgende keer dat je in Amsterdam bent: sla de toeristische haring even over en trakteer jezelf op een pannenkoek die je dag goedmaakt. Want eerlijk, wat is er nu gezelliger dan een warme pannenkoek op een druilerige middag langs de gracht?

De sfeer: ruig maar echt

Napels is een orkaan van indrukken. Scooters razen rakelings langs je heen, kinderen spelen voetbal op pleinen waar niets recht staat, en op elke straathoek word je verleid door de geur van versgebakken pizza. Het is druk, het is intens, en je bent constant op je hoede. Maar wat een karakter.

Palermo voelt… trager. Zuidelijker. Alsof iedereen net iets meer tijd heeft om te leven. Hier mengt Arabische invloed zich met barokke overblijfselen, en zelfs de straatkatten lijken een siësta te houden. Er is rommel, ja, maar ook ruimte. Ik vond het verrassend rustgevend, in vergelijking met Napels.

Eten: wie wint de smaaktest?

Dit wordt moeilijk. Napels is natuurlijk de bakermat van de pizza. En geloof me: een echte pizza margherita bij Sorbillo of Di Matteo is simpelweg niet te vergelijken met wat je thuis in de oven schuift. Ook de sfogliatella (dat knapperige gebakje met ricottavulling) is een reden om vroeg op te staan.

Maar dan Palermo… Arancine (die perfect gefrituurde rijstballen), pane con la milza (broodje met milt – klinkt heftig, smaakt fantastisch), en een streetfood-scene die je buik blij maakt voor minder dan vijf euro. En die zoete cannoli? Serieus verslavend.

Conclusie? Napels voor eenvoud en perfectie. Palermo voor variatie en avontuur.

Bezienswaardigheden en dagtrips

Als je graag dingen ‘doet’, zit je in Napels goed. Pompeï, de Vesuvius, het eiland Capri, Procida… allemaal makkelijk bereikbaar. De stad zelf heeft indrukwekkende musea, verborgen kerken, en een ondergrondse wereld die letterlijk mysterieus is.

Palermo is wat minder “toeristisch efficiënt”, maar wél fascinerend. De Palatijnse kapel, de markt van Ballarò, de mix van culturen. En wil je de stad uit? Dan is er Monreale, het ruige binnenland of de kust rond Cefalù. Minder flitsend dan Napels misschien, maar wel sfeervol en puur.

Veiligheid en gevoel

Veel mensen vragen: is Napels gevaarlijk? Persoonlijk voelde ik me er nooit écht onveilig, maar je moet wel alert blijven. Vooral ’s avonds, in bepaalde wijken. Palermo is iets relaxter op dat vlak, maar het blijft een grote stad met typische stadse risico’s. Geen hysterische angst nodig, gewoon gezond verstand gebruiken.

Budget: wat kost het allemaal?

Beide steden zijn betaalbaar, zeker in vergelijking met Noord-Italië. Napels is misschien iets duurder qua accommodatie, vooral in het hoogseizoen. Maar eten en vervoer zijn spotgoedkoop. Palermo is iets vriendelijker voor de portemonnee op het totaalplaatje. Voor minder dan €20 per dag eet je als een koning, inclusief wijn.

Dus… welke kies je?

Wil je een stad vol energie, met directe toegang tot wereldberoemde sites en de beste pizza ooit? Ga voor Napels. Het is intens, het is chaotisch, maar je vergeet het nooit.

Zoek je iets zachter, cultureel verrassend, met een meer laid-back sfeer en een keuken die je blijft ontdekken? Palermo is jouw plek.

Of, en dit meen ik: doe gewoon allebei. Vlieg op Napels, neem de boot naar Sicilië, of andersom. Want kiezen tussen deze twee is een beetje als vragen: wil je zon of zee? Italië op z’n best zit in beide.

En jij? Welke spreekt jou meer aan – het rauwe Napels of het zwoele Palermo?